Saturday, February 18, 2012

Ang Hukuman ni Mariang Sinukuan


Sinasabing sa isang maganda at mataas na bundok sa Gitnang Luzon, and Bundok Arayat, naninirahan ang isang magandang diwata. Siya ay si Mariang Sinukuan, isang mabait at makatwirang diwata. Mayroon siyang hukuman na naging sagisag ng katarungan at pag-ibig. Sa kanyang hukuman nagtutungo ang mga tao at hayop na nakatira sa Bundok Arayat upang magsumbong at humingi ng payo.

Isang araw, narinig ni Mariang Sinukuan ang taghoy ni Ibong Martines. Ipinatawag niya si Martines sa kanyang hukuman at halos madurog ang puso niya sa lungkot nang ipakita ni Martines ang sirang pugad at basag na mga itlog nito.

"Ano ang nangyari sa iyong pugad, mahal kong ibon?" tanong ni Maria kay Martines.

"Kasi po kagabi," humihikbing huni ni Martines, "biglang dumamba nang dumamba si Kabayo at natapakan ang aking pugad."

Madaling nagsiyasat ang magandang diwata at ipinatawag si Kabayo. "Bakit ka dumamba nang dumamba kagabi na ikinabasag ng mga itlog ni Martines?" tanong ni Maria nang dumating si Kabayo sa kanyang hukuman.

"Kasi po," mahinay na halinghing ni Kabayo, "nagulat ako nang biglang kumokak ng malakas si Palaka."

Ipinatawag ni Mariang Sinukuan si Palaka at tinanong, "Bakit ka biglang kumokak nang malakas kagabi na ikinagulat ni Kabayo kaya nabasag ang mga itlog ni Martines?"

"Kasi po," paos na kokak ni Palaka, "humingi lamang po ako ng saklolo dahil nakita kong dala ni Pagong ang kanyang bahay."

Agad namang ipinatawag ni Maria si Pagong. "Bakit dala mo ang bahay mo kagabi kaya natakot at kumokak si Palaka kaya dumamba si Kabayo kaya nabasag ang mga itlog ni Martines?"

"Kasi po," humihingal na paliwanag ni Pagong, "natakot akong masunog ang aking bahay dahil nakita kong palipad-lipad si Alitaptap at may dalang apoy."

Ipinatawag naman ni Maria si Alitaptap at tinanong, "Bakit may dala kang apoy kagabi kaya nagbuhat ng bahay si Pagong kaya natakot si Palaka kaya dumamba nang dumamba si Kabayo kaya nabasag ang mga itlog ni Martines?"

"Kasi po," kutitap ni Alitaptap, "kailangan kong magdala ng apoy para pananggalang laban kay Lamok na palipad-lipad at may dalang itak."

Lalong nahiwagaan si Maria sa pangyayari. Kaya agad niyang ipinatawag si Lamok. "Bakit may dala kang itak kagabi kaya nagdala ng apoy si Alitaptap kaya nagbuhat ng bahay si Pagong kaya natakot si Palaka kaya dumamba nang dumamba si Kabayo kaya nabasag ang mga itlog ni Martines?"

Hindi agad nakasagot si Lamok. Tumingin siya sa paligid at nakita niyang naghihintay ng kanyang sagot ang mga hayop sa hukuman.

"Kasi po," paputol-putol na ugong ni Lamok, "hinahanap ko si Alimango."

"At bakit naman may dala ka pang itak sa paghahanap kay Alimango?" nahihiwagaang usisa ng diwata.

"Kasi po, gusto ko pong gumanti sa ginawa niya sa akin," paliwanag ni Lamok. "Noong isang linggo bigla na lamang niya akong sinipit. Mabuti at hindi niya nasipit ang aking leeg. Pero nasugatan ang aking isang paa."

Nawala ang pagtitimpi ni Lamok at galit na galit na umugong-ugong.

"Ngayong magaling na ang aking paa, isinumpa kong hahanapin ko siya habang ako'y nabubuhay! Alam kong nagtago siya pero susuutin ko ang lahat ng butas at bitak hanggang makita ko ang taksil na si Alimango!"

Masyadong nadala si Lamok ng sama ng loob at wala sa loob na iwinasiwas ang kanyang itak. Hindi sinasadya, dumulas ang itak sa kanyang kamay at muntik nang tamaan sa ulo si Palaka.

Sa takot, napalundag at kumokak nang malakas si Palaka. Dahil nagulat, dumamba nang dumamba si Kabayo. Dala-dala ang kanyang bahay na nagtago si Pagong. Nagningas ang apoy ni Alitaptap at lumipad na dala ang pugad ni Martines.

Itinaas ng magandang diwata ng Arayat ang kanyang kamay para payapain ang lahat. Pagkatapos, itinuro niya si Lamok at nagwika, "Masyado kang marahas, Lamok. Nagulo ang aking kaharian nang dahil lamang sa sama ng iyong loob kay Alimango."

"Dapat mong malaman na ang karahasan ay nagdudulot ng kapahamakan." Pinagbawalan niyang magdala uli ito ng itak. Pagkatapos, pinayuhan niya si Martines na huwag nang gagawa ng pugad sa lupa.

Mula noon, sa ituktok ng punungkahoy na gumagawa ng pugad si Martines. Pero matatakutin pa din at malakas kumokak si Palaka. Dumadamba pa rin nang dumadamba si Kabayo kapag natatakot at dala-dala pa rin ni Pagong ang kanyang bahay. Samantala, lagi pa ring may dalang apoy si Alitaptap kapag gabi.

At ang Lamok? Matigas ang ulong hinahanap pa rin niya si Alimango at lihim na nagdadala ng itak tuwing gabi. Kung may naririnig kayong kulisap na paugong-ugong sa inyong tainga, ang Lamok iyon. Sapagkat hanggang ngayon ay hinahanap pa rin niya ang butas ng alimango na akala niya'y butas ng iyong tainga.

Thursday, February 16, 2012

Ang Mag-Asawang Daga




May mag-asawang daga na itinuturing na pinakamayaman sa kanilang lugar. Nagkaroon sila ng isang napakagandang anak na kanilang lubos na ipinagmamalaki sa buong madla, kaya naman maraming nanliligaw at ibig magpakasal dito.

"Napakaganda ng ating anak. At ang gusto kong mapangasawa niya ay ang pinakamagaling sa lahat ng  bagay. Hindi isang daga lamang na katulad natin," ang wika ng Amang Daga.

Agad na tinungo ng mag-asawa si Araw. Dahil sa akalang ito ang pinakamagaling, tinanong nila ito kung pwedeng pakasalan ang anak.

"Hindi ako ang pinakamagaling sa langit kundi si Ulap dahil naikukubli niya ang mukha ko," ang paliwanag ni Araw. Kung kaya tinungo ng mag-asawang daga si Ulap.

"May mas nakahihigit sa akin. Siya ang pinakamalakas dahil naitataboy niya ako. Siya ay si Hangin," ang tugon naman ni Ulap. At sumunod namang tinungo ng mag-asawa si Hangin.

Nang kanilang makaharap si Hangin, nagwika ito nang, "Hindi ako ang pinakamagaling. Dahil anumang oras ay mapapahinto ako ni Dingding."

Dahil sa akalang pinakamagaling at pinakamalakas si Dingding, dali-dali silang nagtungo dito. "Naku, kung sa akala ninyong pinakamagaling at pinakamalakas ako, nagkakamali kayo. Dahil anumang oras ay kayang-kaya akong ngatngatin at sirain ninyong mga Daga."

Nang malaman ito nang mag-asawang daga, masaya silang umuwi sa kanilang tahanan. Sabi nang Amang Daga, "Hindi ko akalain na tayo pala ang pinakamagaling at pinakamalakas sa lahat. Nagyon ay ipapakasal ko ang ating anak sa katulad nating daga."

At idinaos ang pinakamasaya at pinakamarangyang kasal sa kaharian ng lungga.

Wednesday, January 25, 2012

Ang Tagak at Ang Kalabaw



Masaya ang kalabaw dahil ang akala niya ay siya na ang pinakamalaki sa lahat ng mga hayop. Minamaliit niya ang mga baka dahil sa maliit na sungay nito. Ang kabayo ay wala ring silbi dahil wala itong sungay. Ganito ang paniniwala ni Kalabaw hanggang isang araw ay nakita niya ang Tagak habang naglalakad malapit sa ilog.

"Hoy! Ikaw na mahabang leeg na tagak," wika nita. "Bakit hindi ka sumasaludo sa akin? Hindi mo ba alam na ako ang hari ng mga hayop?"

Tumawa lamang ang Tagak. "At kailan ka pa naging hari?" tanong niya. "Sino ang naghirang sa iyo?"

Ibinuka ni Kalabaw ang kanyang bibig at lumikha ng ingay na kagaya ng dumadagundong na kulog.

"Hinirang kong hari ang aking sarili. Ngayon hindi ka ba natatakot sa malaki kong boses?"

Higit na malakas ang naging tawa ni tagak. "Matakot sa iyo?" wika niya. "Bakit? Mas dapat kong hiranging hari ang aking sarili kaysa sa iyo dahil marunong akong lumipad. Tingnan mo."

Ipinagaspas ni Tagak ang kanyang pakpak at umikot-ikot ito kay Kalabaw.

Ito ay ikanagalit ni Kalabaw. "Hinahamon kita sa isang paligsahan!" Sigaw ni Kalabaw. "Hinahamon kitang uminom ng kasing dami ng kaya kong inumin."

"Tinatanggap ko ang hamon mo", tugon ni Tagak.

"Kapag natalo kita ay magpapaalipin ka sa akin," ang sabi ni Kalabaw.

"At kung ikaw naman ang matalo," wika ni Tagak, "Ikaw naman ang gagawin kong alipin."

"Sumasang-ayon ako!" sabik na wika ni Kalabaw. "Ngayon sigurado na akong magkakaroon ng alipin."

Lingid sa kaalaman ni Kalabaw at matagal na palang nagmamasid si Tagak sa paglaki at pagbaba ng tubig.

Kinabukasa, sa harap ng maraming hayop ginanap ang paligsahan. Habang ang tubig ay tumataas, sinabi ni Tagak kay Kalabaw "Ngayon uminom ka na!" at uminom nga si Kalabaw nang uminom hanggang sa mapuno at lumaki ng halos limang bariles ang kanyang tiyan. Ang tubig ay lalo pang tumataas habang siya ay umiinom.

Sa kabilang banda, habang ang tubig ay humuhupa ay nag-umpisa nang uminon si Tagak. Palibhasa ang tubig ay bumababaw na, tila bagang nauubos ni Tagak ang tubig sa ilog.

"Nakita mo na?" wika ni Tagak. "Nakuha kong inumin nang halos maubos ang tubig sa ilog na ito!"

Lahat ng hayop na nakasaksi sa paligsahan ay nagtanguan bilang pag-ayon. Ang mga hayop ay nagbunyi sa kanilang bagong hari na si Tagak.

"Mabuhay!" sigaw nila habang pasan nila si Tagak sa kanilang likuran.

"At ngayon", wika ng bagong hari, "dahil naipakita ko sa inyo kung gaano kalaki ang aking tiyan higit sa mayabang na si Kalabaw, siya ngayon ay aking magiging alipin. Mula ngayon, Kalabaw, ay dadalhin mo na ako sa iyong likod, saan ko man naising magpunta upang makalanghap ng sariwang hangin."

"Masusunod, Tagak" mapagpakumbabang wika ni Kalabaw.

Ngayon ang Tagak ay mapapansing laging nakatayo sa likod ng mga Kalabaw. Isang mapagmataas na hari sa isang alipin na higit na mataas sa kanya.

Sunday, August 28, 2011

Oo Nga't Pagong



Alam kong batid mo na ang kwento ng pagong at matsing na nakapulot ng punong saging. Natapos ang kwento nang itapon ng hangal na matsing ang pagong sa ilog. Hindi ba't malaking kahangalan iyon? Pero hindi doon natapos ang kwento. Ganito iyon.

Matagal-tagal ding hindi umahon ang pagong. Natatakot kasi siyang muling magkita sila ni matsing. Nang inaakala niyang matagal nang panahon ang lumipas, naglakas-loob siyang umahon sa ilog at maglakad-lakad naman sa dalampasigan.

Nakarating si Pagong sa isang taniman ng mga sili. Marahang-marahang naglalakad si Pagong sa paligid ng taniman. Natutuwang minamasdan ni Pagong ang mga puno ng sili na hitik na hitik sa bungang pulang-pula dahil sa kahinugan. Wiling-wili siya sa panonood sa mga mapupulang sili at hindi niya namalayan ang paglapit ni matsing.

"Aha! Nahuli rin kita! Hindi ka na makaliligtas ngayon sa akin," ang sabi ni Matsing sabay sunggab sa nagulat na pagong. "Kung naloko mo ako noon, ngayon ay hindi na. Hinding hindi na," nanggigigil na sigaw ni Matsing.

"Teka, teka, Ginoong Matsing, hindi ko kayo naiintindihan sa pinagsasasabi ninyo," ani Pagong.

"Ano? Hindi ba't ikaw ang pagong na nagtanim ng saging? Ikaw ang pagong na inihagis ko sa ilog?" sabi ni Matsing.

"Aba! Hindi po. Hindi ko po nalalaman iyon. At hindi ko rin kilala kung sino mang pagong iyong inihagis nyo sa ilog," tugon ni Pagong.

"Hindi nga ba ikaw iyong damuhong pagong na iyon?" tanong ni Matsing na pinakasipat-sipat ang hawak na pagong.

"Talaga pong hindi!" ani Pagong. "Matagal na po ako rito. Ang gawain ko po ay magbantay ng mga mapupulang bungang ito," dugtong pa ni Pagong.

"Bakit, ano ba ang mga mapupulang bungang iyan?" ang tanong ni Matsing.

"A, e, ito po ay gamot sa mata ng lola ko. Inilalagay niya po ito sa mata kapag kumakati. Pero hindi po kayo maaaring kumuha nito, para sa lola ko lamang ito,"
sabi ni Pagong.

"Makati rin ang mata ko. At sa ayaw mo't sa gusto, kukuha ako nito," ani Matsing at namitas agad ng maraming pulang sili. Piniga niya't niligis ang mga sili sa dalawang palad at kanya itong ipinahid sa kanyang mga mata.

"Kra-kra-kra..." nagtatatarang na sigaw ni Matsing pagkat halos umusok ang dalawang mata nya sa hapdi at kirot. Mainit na mainit ang mga mata niya. Kinapa-kapa ni Matsing si Pagong. Subalit wala na ito at nakalayo nang nagtatawa. Naisahan na naman ang hangal na matsing.

Maraming araw ding nangapa-ngapa ng mga bagay sa kanyang paligid si Matsing. At si Pagong naman ay malayang nakapamamasyal.

Isang araw, nasa isang bakuran si Pagong. May handaan doon at nagkakatay ng baboy. Sa malapit sa kinalalagyan ni Pagong ay may mga taong nagpapakulo ng tubig sa isang malaking kawa. Tahimik na nagmamasid-masid doon si Pagong. Nagulat siya. Bigla kasi siyang sinunggaban ni Matsing.

"Nahuli na naman kita. Niloko mo ako noon. Hinding hindi na kita paliligtasin ngayon," ang sabi ni Matsing. "Dahil sa iyo, matagal akong hindi nakakita."

"Ako po ang dahilan? Bakit po?" t
anong ni Pagong.

"E, ano pa! Hindi ba't ikaw ang Pagong na kinunan ko ng sabi mo'y gamot sa mata ng lola mo? E iyon pala'y nakabubulag," ang sabi ni Matsing.

"Aba, naku! Hindi po. Ako po'y matagal na rito sa pwesto kong ito. Ako po'y nagbabantay ng kawang iyon na paliguan ng aking nanay," ang sabi ni Pagong. Itinuro kay matsing ang tubig na kumukulo sa kawa.

"Iyang tubig na iyan ang pampaligo ng nanay mo?" manghang tanong ni Matsing.

"Opo! Pero sekreto po namin iyan. Huwag po ninyong sasabihin kahit kanino. Iyan po ang pampapula ng pisngi ng Nanay ko," paliwanag ni Pagong.

"Ibig ko ring pumula ang pisngi ko," sabi ni Matsing.

"Ay hindi po maaari ito para sa inyo. Talagang para sa nanay ko lamang po iyan," sabi ni Pagong.

"A, basta! Gusto ko ring pumula ang pisngi ko," sabi ng hangal na matsing at tumakbong mabilis at lumundag sa loob ng kawa ng kumukulong tubig. 

At doon natapos ang makulay na buhay ng hangal na matsing.

Alamat ng Bulkang Mayon


Ang kwentong ito ay nangyari sa Bicol. May isang pinuno roong ang pangalan ay Raha Karawen. Siya ay may anak na napakaganda. Ito ay si Daraga. Mahal na mahal ng raha ang kaisa-isang anak. Ang kagandahan ni Daraga ay napapabalita rin sa iba't-ibang lupain.

May isang masugid na manliligaw si Daraga. Ito ay si Kawen. Ginagawa niya ang lahat para mapaibig lang niya ang dalaga. Kahit ano ang gawin ni Kawen, hindi siya makuhang ibigin ni Daraga sapagkat may iniibig na itong iba. Ito ay si Mayun. Siya ay nakatira sa ibang lupain.

Nalaman ni Raha Karawen ang tungkol sa mga mangingibig ng kanyang anak. Maayos niyang kinausap ang mga ito.

"Kailangang ipakita muna ninyo sa akin na kayo ay karapat-dapat sa pag-ibig ng aking anak. Magsisilbi kayo sa akin," ang sabi ni Raha Karawen.

Hindi nagustuhan ni Kawen ang sinabi ng raha. Ayaw niyan magsilbi dahil siya ay anak din ng isang raha. Gumawa siya ng paraan para mapasakanya si Daraga. Tumawag siya ng mga kawal at marahas niyang ipinadukot ito. Itinago nila si Daraga.

Nakarating ang balita kay Raha Karawen pati na rin sa binatang si Mayun. Nang matagpuan ni Mayun ang kinalalagyan ni Daraga ay matapang siyang nakipaglaban upang mabawi ito. Takot na takot na yumakap si Daraga kay Mayun. Subalit tinamaan sila ng palaso ni Kawen. Doon na namatay ang nag-iibigang sina Mayun at Daraga.

At lumipas ang maraming taon, sumulpot ang magandang bulkan sa lugar na kinamatayan nina Mayun at Daraga. Ito ay tinawag na Bulkang Mayon. Ang kagandahan ng bulkan ang nagpapakita ng kagandahang loob nina Mayun at Daraga.


Ang Maya at Ang Tarat


"Maganda ang kinabukasan
Ng taong mapagpakumbaba."

Noong unang panahon, nakipagkaibigan ang maya sa tarat. Isang araw habang naghahanap sila ng pagkain, nakakita ang tarat ng mga siling pula na pinatutuyo sa banig.

"Tingnan mo ang mga sili," sabi ng tarat sa maya. "Kaya mo bang kainin yan? Ako, kayang-kaya ko. Kung gusto mo, magpaligsahan tayo sa pagkain niyan."

"O, sige," ang sagot ng maya.

"At kung sino ang manalo ay kakainin ang isa sa atin," sabi ng tarat.

Tumawa lang ang maya sa akalang nagbibiro ang tarat. Maya-maya, nagsimula na sa paligsahan ang magkaibigan. Ang maya ay kumain ayon sa kanilang kasunduan pero ang tarat ay hindi. Siya ay nandaya. Sa bawat sili na kanyang kinain, nagtatago siya ng tatlong sili sa ilalim ng banig na hindi napansin ng maya.

"Nanalo ako! Kakainin na kita!" ang tuwang tuwang sabi ng tarat.

"O, sige," ang tugon ng maya. "Tutupad ako sa pangako. Pero bago mo ako kainin, maghugas ka muna ng iyong tuka. Alam ng lahat na isa kang maruming ibon sapagkat kinakain mo lahat ng maruming bagay."

Umalis ang tarat. Nagpunta sa ilog upang maghugas. Hindi pumayag ang ilog dahil siya nga ay isang maruming ibon.

"Humanap ka ng palayok na lalagyan ng tubig," ang sabi ng ilog.

Naghanap ang tarat. Nakita niya ang gumagawa ng palayok ngunit wala itong gawa. Pinaghanap siya ng lupang  gagamitin sa paggawa ng palayok.

May natanaw siyang lupa sa di kalayuan. Magsisimula na siyang humukay nanag biglang nagsalita ang lupa. "Alam ng buong mundo na ikaw ay kumakain ng basura. Hindi ko mapapayagan ang iyong paghuhukay kung hindi ka gagamit ng pala," ang wika ng lupa.

Hinanap ng tarat ang panday para magpagawa ng pala. Hindi ito makagawa dahil walang apoy. Tinungo niya ang kapitbahay. Nakita niyang nagluluto ang asawa ng magsasaka. Siya'y natutuwang nagsabi:

"O, mahal na ina!
Bigyan ako ng apoy,
Para makagawa ngpala,
Para makahukay ng lupa,
Para makabuo ng palayok,
Para lalagyan ng tubig,
Para makapaghugas ng aking tuka,
Para maging malinis ang aking sarili,
At nang makain ang maya."

"Gusto mo ng apoy? Paano mo ito madadala?"
ang tanong ng babae.

"Ilagay mo sa aking likod," ang tugon ng tarat.

Inilagay ng babae ang apoy sa likod ng tarat. Maya-maya, nagsimulang masunog ang kanyang pakpak. Ang mayabang na tarat ay nasunog. Samantalang ang mapagpakumbabang maya ay namuhay ng maligaya sa mahabang panahon.

Ang Tigre at Ang Pusa







"Sumunod sa kasunduan
At huwag magsamantala."

Isa sa mga grupo ng hayop na nakatira sa gubat ay ang tigre at pusa. Masaya ang kanilang samahang kinaiinggitan ng ibang hayop. Ngunit dumating ang panahong naging magkaaway ang dalawa.

Sinasabi noon na sila ay tinatawag na magpinsan dahil sa kanilang pagkakahawig sa maraming bagay. Malaki nga lang ang tigre sa pangangatawan. Subalit sila ay nagtataglay ng kanya-kanyang katangian.

Magaling sa pag-akyat sa mga punongkahoy ang pusa. Kung may pangabib na dumaratal sa kanya, agad siyang umaakyat sa puno upang makaligtas.

Samantala, ang tigre ay may katangiang wala sa pusa. Siya ay mabangis, matapang at napakaliksi. Pinangingilagan siya ng kapwa hayop tuwing maririnig ang kanyang tinig. Natatakot na baka sila kainin nito.

Isang araw ay may hiniling ang tigre sa pusa.

"Maaari mo bang ituro sa akin ang paraan ng pag-akyat mo sa punongkahoy? Naiinggit ako sa iyo kapag nakikita kitang umaaakyat na parang walang ano man."

"Iyon lang pala, kamag-anak. Kaya lang may hihilingin din ako sa iyo"

"Ano iyon?
" ang tanong ng tigre.

"Ituro mo naman sa akin ang tinig mo na para kang naglalambing. Mauuna kang magturo tutal malaki ka naman sa akin," ang sabi ng pusa.

Tumupad ang tigre sa kanilang usapan. Tinuruan niya ang pusa. Oras na para ang pusa naman ang magturo. Bigla itong nagdahilan. Umakyat ito sa puno.

"Naisip ko na hindi na kita dapat pang turuan," ang sabi niya. Nagalit ang tigre pagkarinig sa sinabi ng pusa.

Nang mga sandaling iyon, napalapit ang aso sa likod ng tigre. Hindi niya alam ang alitan ng dalawa. Nakita siya ng tigre at hinabol. Nalaman ng aso ang dahilan ng sobrang galit ng tigre. Nainis ang aso sa pusa. Kung hindi sa kanya, hindi siya hahabulin ng pusa. Ito ay kanyang pinaghahabol. At upang maiwasan ng pusa ang panganib sa kagubatan, minabuti niyang manirahan na lamang sa bayan at magpakabait sa tahanan ng mga tao.

Hanggang ngayon tuwing makikita ng aso ang pusa, ito ay kanyang hinahabol.