Nang ang daigdig ay bata pa, halos isang paraiso ito sa kagandahan. Maraming matitibay at mayayabong na mga puno, makukulay na bulaklak, mga hayop na naglalaro sa palibot-libot.
Ipinasya ni Bathala na magkakaroon ng mga mag-aalaga sa mga ito para manatili silang kasiya-siya. Isang kainitan ng araw sa tuktok ng langit, may narinig na tinig. Nanggaling ito sa loob ng isang punong kawayan.
Maganda: Palabasin ninyo ako! Napakainit dito. Hindi ako makahinga. Matutunaw ako kapag hindi ako nakalabas.
Malakas: Sige. Tulungan mo akong itulak itong nagkukulong sa atin. Hindi ko kaya ito nang nag-iisa.
Biglang nabiyak ang kawayan at nakalabas sina Maganda at Malakas. Natakot sa nakita ang mga hayop at naglayuan sila.
Maganda: Ang ganda pala dito! Mabuti na lang at nakalabas tayo.
Malakas: Oo nga. Hindi na tayo magkasiyang dalawa sa loob ng kawayan. Maganda dito at kay luwag-luwag pa.
Nagpagala-gala sila sa kahuyan. Pinagmasdan ang mga bulaklak, halaman, ang langit at mga hayop sa paligid.
Maganda: Iyon si Ibong Hari. Atin siyang kausapin.
Malakas: Ikaw ba ay inutusan ni Bathala para magsabi sa amin ng mga dapat naming gawin?
Ibong Hari: Tama ka. Sasamahan ko kayo para makita ninyo ang lahat ng aalagaan ninyo. Lahat na ito ay kaloob niya sa inyo, ngunit dapat ninyong ingatan.
Sina Malakas at Maganda nga ang naging unang Filipino at Filipina, at ang buong Pilipinas ay ibinigay sa kanila upang mapaganda at lalong maalagaan.
No comments:
Post a Comment