Mga Kasabihan at Salawikaing Pilipino

Yaman ng ating lahi ang mga kasabihan at kawikaang nagsasaad ng ating karanasan.

Ang salawikain o kasabihan ay hindi katha ninuman, kundi karunungang nagpasalin-salin sa mga labi mula noong kauna-unahang panahon magpahanggang ngayon. Naging bunga ito ng daan-daang taong karanasan ng mga Pilipino, at pinagyaman naman ng ilang mapagmahal sa sining at karunungang ito.

Ang mga salawikain o kasabihan ay mga aral na patula; may sukat at tugma, may talinghaga.

Ang ating mga salawikain ay hiyas hindi lamang ng ating panitikan kundi ng ating unang kalinangan. Hindi rin maikakailang ang mga ito’y sukat ding pagkakilanlan ng ating karanasan.

Ang lihim na katapangan

Siyangpinakikinabangan.

Ang pag-ibig sa kaaway

Ang tunay na katapangan.

Ang lalaking mapangahas

Asahan mo’t siyang duwag.

Pag sa harapan ay nalantad

Una-unahang tumitiplad.

Ang di-lamang natitiis

Ay ang di pa sumasapit.

Ang bahay mo man ay bato,

Kung nakatira’ kuwago,

Mabuti pa ang sa kubo,

Na ang nakatira’y tao.

Ang hanap ni Bathala

Hindi ang salita kundi ang gawa.

Ang maniwala sa sabi-sabi

Walang bait sa sarili.

Kaya matibay ang walis

Ay sapagkat nabibigkis.

Iwasto ang kamalian

Sa halip na tawanan.

Anak na di paluhain

Ina ang patatangisin.

Ang naglalakad ng matulin

Kung matinikay malalim.

Ang pag-aanak ay walang kabuluhan,

Kung alalabuyin lamang.

Batong buhay man sakdal ng tigas

Sa ulang tikatik pilit naaagnas.

Ang taong matiyaga

Nagkakamit ng biyaya.

Ang nagtitiis ng hirap

May ginhawang pinapangarap.

Ang anumang iyong gawin

Makapito mong iisipin;

Naisip mo nang magaling

Kung minsan nga’y mali pa rin.

Ang maagap na paghahanda

Nalalayo sa sakuna.

Ang sa iba’y ginawa mo

Siya ring gagawin sa iyo.

Ang taong mabait walang nagagalit;

Ang taong masama walang natutuwa.

Ang kasipagan ay kapatid ng kayamanan;

Ang katamaran ay apatid ng kagutuman.